[Book Review] APICHATPONG WEERASETHAKUL SOURCEBOOK – The Serenity of Madness

APICHATPONG WEERASETHAKUL SOURCEBOOK – The Serenity of Madness

                ทุกครั้งที่ได้เข้าร่วมการบรรยายหรืออ่านหนังสือที่ผู้บรรยายหรือผู้เขียนกล่าวถึงประสบการณ์ หรือบอกเล่าเรื่องราวส่วนหนึ่งในชีวิตของตัวเองมักทำให้เรารู้สึกเต็มอิ่มเสมอ เหมือนเราได้ชมภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่บอกเล่าเรื่องราวของตัวละครเอกไปจนถึงจุดๆ หนึ่งแล้วหยุด แต่ในขณะเดียวกันเราก็รู้ว่าเรื่องราวของตัวละครตัวนั้นยังไม่จบ และมันจะยังดำเนินต่อไปในสถานที่ที่เราไม่รู้ เหมือนเราได้เติบโตไปพร้อมๆ กันกับตัวละครตัวนั้น การฟังหรืออ่านเรื่องราวของผู้อื่นก็เช่นกัน ต่างกันแค่เพียงเมื่อการบรรยายจบลงหรือการอ่านของเราสิ้นสุด มันก็ทำให้เราเติบโตขึ้นทันที ไม่ว่าจะมากหรือน้อย เพราะเราจะได้คำแนะนำบางอย่างจากการฟังหรือการอ่านนั้นๆ ที่ทำให้ความคิดของเราต่างไปจากเดิม ไม่ว่าเจ้าของประสบการณ์จะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม

                ใน The Serenity of Madness เราจะได้เห็นแนวคิดในการสร้างผลงาน ความชอบ การผูกเรื่องราว สายสัมพันธ์ทั้งทางด้านสังคมและความคิด และชิ้นส่วนต่างๆ ที่ปะติดปะต่อกันออกมาเป็นทั้งตัวตนของศิลปิน และผลงานของเขา ความน่าสนใจของ The Serenity of Madness คือมันไม่ได้เล่าเรื่องราวของศิลปินในมุมมองบุคคลที่สาม แต่เป็นตัวศิลปินที่บอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง ทั้งในแบบการเขียนบอกเล่าเรื่องราวของตัวเองผ่านจดหมายที่ตนเองเป็นผู้ส่ง การเล่าเรื่องผ่านการถาม-ตอบ และการใช้บทความ ในการอธิบายความคิดและความสนใจของตนเอง และไดอารี่ของคุณเจนจิรา ที่แม้ว่าจะไม่ใช่เรื่องราวของคุณอภิชาตพงศ์ แต่ก็เป็นเรื่องราวเบื้องหลังที่อธิบายถึงการสร้างสรรค์ผลงานของเขาเรื่องหนึ่ง การใช้การแสดงออกที่หลากหลายทำให้ The Serenity of Madness ต้องใช้พลังงานในการปะติดปะต่อเรื่องราวค่อนข้างสูงสำหรับเรา แต่มันก็สร้างความน่าสนใจให้กับการอ่านมากขึ้นเช่นกัน เพราะมันไม่ใช่การเขียนเล่าเรื่องที่อ่านได้เรื่อยๆ อย่างหนังสือพ็อกเก็ตบุ๊คทั่วไป แต่มันทำให้เราต้องคิดตามเรื่องราวไปเรื่อยๆ ว่าทำไมศิลปินจึงเอาส่วนนั้นมาใส่ไว้ตรงนี้ ทำไมจึงเรียงลำดับเนื้อหาแบบนี้ มีบางส่วนที่เข้าใจ และบางส่วนที่ไม่เข้าใจ แต่เมื่ออ่านทั้งหมดจนจบก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นการอ่านที่ให้ประสบการณ์บางอย่างกับเรา และทำให้เรารู้สึกสงบลงจริงๆ ตามชื่อ Serenity ของหนังสือ โดยที่ตัวเราเองจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไม

                การอ่าน The Serenity of Madness สำหรับเราถือเป็นความแปลกใหม่อย่างหนึ่ง มันไม่ใช่ทั้งการอ่านไดอารี่ บทสัมภาษณ์ หรือบันทึกการเดินทาง แต่ในขณะเดียวกันมันก็ได้รวมเอาทั้งหมดนั้นมาไว้ด้วยกัน เหมือนเราจะจับจุดความคิดของศิลปินได้ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่มีสิ่งยืนยันว่าสิ่งที่เราคิดนั้นถูกต้อง เป็นการผสมผสานระหว่างมุมมองส่วนบุคคล บทความทางวิทยาศาสตร์ และเรื่องราวอื่นๆ เข้าไว้ด้วยกัน และจบลงแบบปลายเปิดจนทำให้เราสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เหมือนดูภาพยนตร์ที่จู่ๆก็จบแบบไม่ทันให้ตั้งตัว แต่ก็ให้ความรู้สึกว่ามันเป็นตอนจบที่สมบูรณ์ไปพร้อมๆ กัน